Leczenie poronień nawykowych

Leczenie zaburzeń anatomicznych

  1. Metodą z wyboru w leczeniu nieprawidłowości w obrębie jamy macicy (mięśniaki podśluzówkowe, polipy, zrosty wewnątrzmaciczne, przegroda macicy) jest histeroskopia.
  2. W przypadku dużych mięśniaków podśluzówkowych oraz dużej przegrody macicy leczenie powinno być wieloetapowe, aby uniknąć uszkodzenia mięśnia macicy.
  3. Usuwanie mięśniaków macicy w innej niż podśluzówkowa i śródścienna lokalizacji nie jest polecanym sposobem leczenia poronień nawykowych.
  4. W przypadku macicy dwurożnej lub podwójnej może być wskazana metroplastyka drogą brzuszną lub laparoskopową.
  5. U pacjentek z licznymi poronieniami, po wieloetapowych zabiegach histeroskopowych oraz z wrodzonymi wadami macicy (po korekcjach lub bez jak np. macica jednorożna) należy rozważyć profilaktyczne założenie szwu na szyjkę macicy lub pessara w pierwszym trymestrze ciąży. To samo dotyczy pacjentek, u których w poprzednich ciążach rozpoznano niewydolność cieśniowo-szyjkową.

Leczenie zaburzeń hormonalnych

  1. W przypadku hiperprolaktynemii zaleca się leczenie preparatami bromokryptyny przed ciążą.
  2. W zaburzeniach czynności tarczycy konieczne jest wyrównanie zaburzeń jeszcze przed planowaną kolejną ciążą.
  3. U pacjentek z zaburzeniem tolerancji glukozy (lub jawną cukrzycą) zaleca się leczenie specjalistyczne celem wyrównania zaburzeń przed przyszłą ciążą.
  4. Należy rozważyć profilaktyczne podawanie preparatów progesteronu w pierwszym trymestrze ciąży, choć dowody na skuteczność takiego postępowania nie są jednoznaczne. Udowodniona jest rola preparatów progesteronu w leczeniu objawów zagrażającego poronienia. W przypadku poronień nawykowych dodatkowym, korzystnym działaniem progesteronu w profilaktyce kolejnych strat ciąż jest jego działanie immunomodulacyjne z wytworzeniem szeregu czynników ochronnych dla ciąży.

Leczenie zaburzeń genetycznych

W przypadku stwierdzenia zaburzeń genetycznych (lub nosicielstwa takich zaburzeń) u któregoś z partnerów, decyzja o kolejnej ciąży powinna być poprzedzona konsultacją genetyczną z oszacowaniem ryzyka niepowodzenia kolejnej ciąży lub urodzenia dziecka z wrodzoną wadą.

Leczenie poronień nawykowych z powodu trombofilii wrodzonych

  1. Profilaktyka w przypadku poronień nawykowych (i innych powikłań położniczych) u kobiet z trombofilią wrodzoną polega na stosowaniu preparatów drobnocząsteczkowej heparyny i niskich dawek preparatów kwasu acetylosalicylowego (zasady podobne jak niżej opisane w zespole antyfosfolipidowym).
  2. W przypadku kobiet z hiperhomocysteinemią dodatkowo podaje się preparaty kwasu foliowego (preparaty metylenowane), witaminy B6 i witaminy B12 oraz zaleca się dietę bogatą w warzywa. Stosowanie powyższych preparatów należy zalecić na długi okres przed planowaną ciążą.

Leczenie PN o podłożu autoimmunologicznym na tle zespołu antyfosfolipidowego

  1. W leczeniu PN oraz zapobieganiu innym powikłaniom położniczym związanym z obecnością przeciwciał antyfosfolipidowych: preparaty kwasu acetylosalicylowego, heparynę, preparaty poliwalentnych dożylnym immunoglobulin G (IVIG) oraz prednizon. Wymienione leki mogą być stosowane jako monoterapia lub równocześnie w dowolnym zestawieniu.
  2. Leczeniem pierwszego rzutu (standardowym), najbardziej skutecznym w zespole antyfosfilipdowym związanym z utratą ciąż powinno być jednoczesne stosowanie preparatów kwasu acetylosalicylowego i heparyny. Skuteczność takiej terapii wynosi 74-88%.
  3. Zaleca się stosowanie niskich dawek preparatów kwasu acetylosalicylowego (najczęściej 1-2 mg/kg masy ciała. 75-81 mg/dobę) przez cały okres ciąży rozpoczynając leczenie przed planowaną ciążą lub natychmiast po stwierdzeniu ciąży.
  4. Zaleca się stosowanie preparatów heparyny drobnocząsteczkowej w pojedynczej, dobowej dawce profilaktycznej 40 mg (5000 jednostek) lub leczniczej, przez cały okres ciąży, zaczynając leczenie od chwili stwierdzenia ciąży lub nieco później od chwili wykrycia czynności serca płodu. W przypadku bardzo wysokich mian przeciwciał antyfosfolipidowych należy zwiększyć dawki heparyny na dawki lecznicze.
    W trakcie terapii wskazana jest stała kontrola wskaźników koagulologicznych (liczba płytek krwi, czas kaolinowo-kefalinowy, APTT). Objawami niepożądanymi takiej terapii może być  małopłytkowość, osteoporoza oraz skłonność do krwawień. W leczeniu powinno się uwzględnić suplementację preparatami wapnia i witaminy D.
  5. Zaleca się kontynuowanie stosowania profilaktycznych dawek preparatów heparyny drobnocząsteczkowej przez 4 do 8 tygodni połogu.
  6. Leczenie preparatami IVIG jest leczeniem drugiego rzutu, w przypadku braku powodzenia leczenia heparyną i preparatami kwasu acetylosalicylowego. Zalecanym sposobem podawania IVIG jest stosowanie dawki 0,4 – 1.0 g/kg masy ciała jeden raz w miesiącu lub częściej, rozpoczynając leczenie jeszcze przed ciążą lub od chwili stwierdzenia ciąży z kontynuacją do końca ciąży. Należy stwierdzić, że leczenie IVIG jest także bardzo skuteczne (70-90%).
  7. Ze względu na liczne objawy uboczne, stosowanie preparatów prednizonu (lub prednizolonu) powinno być zarezerwowane tylko dla wtórnego zespołu antyfosfolipidowego (gdy podłożem zespołu jest choroba autoimmunologiczna, najczęściej toczeń trzewny rumieniowaty) lub niepowodzenie leczenia heparyną, preparatami kwasu acetylosalicylowego oraz IVIG.
    Korzystając ze strony gynemed.pl wyrażasz zgodę na używanie cookies, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.
    Rozumiem, nie pokazuj mi więcej tego powiadomienia.